کنترپوآن را می توان به نوعی پدر هارمونی دانست. در کنترپوآن، دو یا چند ملودی روی هم نگارش می شوند؛ به نحوی که همزمان اجرا شوند. در نتیجه ی این هم صدایی، فواصلی بین نت های دو (یا چند) ملودی تشکیل می شود. ترتیب این فواصل باید از قوانین کنترپوآن تبعیت کنند. در این صورت، نتیجه نهایی دارای صدادهی مشخصی در محدوده نوعی زیبایی شناسی خواهد بود. اولین شکل های کنترپوآن در سال های پایانی هزاره یکم میلادی شکل گرفتند. سپس به مرور کنترپوآن تکمیل شد و در دوره بارک، به شکل کامل و مدونی درآمد. از انواع تکنیک های کنترپوآن می توان به کانُن و ایمیتاسیون اشاره کرد. بهترین نمونه های آثار کنترپوآنتیک را می توان در قطعات یوهان سباستین باخ یافت.