سازشناسی تنبور

ساز تنبور سازی است که دسته‌ای بلند و کاسه‌ای گلابی شکل دارد و معمولأ از چوب توت ساخته می‌شود. کاسه آن به دو صورت یک تکه (کاسه‌ای) که از قدیم مرسوم بوده و چند تکه‌ای (ترکه‌ای یا چمنی) است که به تقلید از کاسه سه تار در دهه‌های اخیر ساخته شده‌است. طول این ساز در بین ۷۰ تا ۸۰ سانتیمتر و دارای سه سیم است، یکی واخوان و دو سیم اصلی. در زمان قدیم به گفته فارابی از یک یا دو سیم اصلی استفاده می‌شده است که اکنون به صورت سه سیم معمول است. این ساز دارای چهارده پرده با نام دستان است و فاقد ربع پرده می‌باشد. در نواختن آن دو نوع کوک رایج است. ابتدا کوک هفت دستان یا برز و دیگری کوک پنج دستان ته رز که نوازندگان امروزی بیشتر از کوک سیم اصلی دو(C) و سیم واخوان سل (G) استفاده می‌کنند. ساز تنبور را با چهار انگشت دست راست و بدون استفاده از مضراب مصنوعی می‌نوازند و تکنیک‌های دست چپ آن شبیه دیگر سازهای زهی دسته دار مانند تار و سه تار است و مضراب‌های اصلی آن عبارتند از انواع مضراب راست، چپ و شُر انواع مضراب ریز، گل‌ریز، غنچه، دوچپ (دوتک) و …

انواع تنبور:

–    تنبور کاسه‌ای
–    تنبور گلویی‌دار
–    تنبور چمنی

دسته بندی ساز تنبور

–    سازهای زهی
–    سازهای زخمه‌ای

سازهای مرتبط با ساز تنبور

–    سه تار
–    دوتار

تاریخچه ساز تنبور

ساز تنبور یکی از قدیمی‌ترین سازهای ایران است که جنبهٔ عرفانی و مقامی دارد. بزرگتر از سه‌تار و در قدیم به دوتار معروف بوده و مناطق کوردهای گوران و قلخانی و کردی کرمانشاهی تَمیُره و در مناطق لک‌نشین به آن تمیره می‌گویند. جنس کاسه و صفحهٔ آن از چوب توت و دسته‌اش از چوب گردو می‌باشد.
ساز تنبور در مناطق یارسان‌نشین دارای تقدسی خاص است چنانچه نوازندگان قبل از شروع و در خاتمه دسته ی آنرا را می‌بوسند. اوج شکوه و عظمت ساز تنبور در قرن پنجم هجری یعنی حضور در سپاه معروف و متشکل از نهصده شاه ‌خوشین بوده و از آن زمان تاکنون در جای‌ جای ایران، ساز تنبور را ساز شاه‌ خوشینی نیز نامیده‌اند.
از یافته‌های باستان‌شناسان می‌توان ادعا کرد که این ساز قدمتی ۶۰۰۰ ساله دارد و شاید نتوان دقیقاً زمان اختراع این ساز را معین نمود، اما می‌توان گفت ساخت ساز تنبور از قرن‌ها پیش از ظهور اسلام رواج داشته‌است که تایید این مطلب و از اسناد مهم تاریخی پیدا شدن مجسمه‌ای است در حوالی مقبره دانیال نبی (ع) واقع در شوش

تنبور کهن‌ترین ساز زهی زخمه‌ای

ساز تنبور کهن‌ترین ساز زهی زخمه‌ای است، به این معنا که اولین سازی می‌باشد که دسته‌ای بلند به همراه کاسه و وتر داشته ‌است. در کتب و رسالات زیادی در این مورد سخن گفته‌ اند. کتاب دیکشنری گراو که در زمینه‌سازشناسی می‌باشد، قدمت این ساز را پنج الی شش هزار سال دانسته و مجسمه‌های سنگی در موزه‌ها و آثار باستانی به جای مانده در شوش و تپه‌های بنی یونس در حوالی شهر موصل قدمت این ساز را ۱۵۰۰ الی ۲۰۰۰ سال قبل از میلاد نشان می‌دهد.
در کارنامه اردشیر بابکان یکی از متون‌های پهلوی آمده که روزی اردشیر در ستورگاه نشسته بود و ساز تنبور می‌زد و می‌سرود. در روایت‌های افسانه‌ای آمده که رستم در خوان چهارم ساز تنبور می‌نواخته و مقام ته رز را به وی و مقام باریه را به باربد موسیقیدان دربار ساسانیان نسبت می‌دهند. فارابی که در موسیقی الکبیر به‌طور گسترده در مورد ساز تنبور و انواع آن و فواصل و کوک‌های آن توضیحات مفصل داده‌اند. ابن سینا، عبدالقادر مراغی و صفی الدین ارموی نیز از این جمله‌اند. در آثار شاعران بزرگ فارسی‌زبان از جمله شیخ جنید بغدادی، فردوسی، مولوی، منوچهری دامغانی، نظامی گنجوی، موسوی، حافظ، وحید قزوینی، بیدل دهلوی و وفا کرمانشاهی چندین بار از ساز تنبور سخن به میان آمده‌است. این قطعه شعری از مولوی است که در آن نام ساز تنبور ذکر شده‌است:

موسیقی تنبور

در رپرتوار موسیقی تنبور حدود ۷۲ مقام وجود دارد که ۱۶ مقام آن‌ها مربوط به مقام‌های مجلسی و ۵۶ مقام نیز مربوط به مقام‌های حقانی یا کلام است. پایه و اساس موسیقی تنبور همانند موسیقی کلاسیک ایرانی بدیهه سرایی است. به‌طور مثال اگر نوازنده‌ای یک مقام را دو بار در یک روز هم اجرا کند، به‌طور یقین یکسان در نمی‌آید. یکی از خصوصیت‌های مقام‌های ساز تنبور قابلیت مد گردی آنهاست، یعنی نوازنده عملاً می‌تواند از یک مقام به دیگر مقام‌ها مد گردی کند و پس از انتقال از چند مقام به مقام اصلی بازگردد.

مقام‌های ساز تنبور

مقام‌های ساز تنبور به سه دسته اصلی تقسیم می‌شوند:

–    مقام‌های پردیوری، کلام یا حقانی
–    مقام‌های مجلسی (اسطوره‌ای، باستانی، هوره)
–    مقامات مجازی
o    مقامات قدیمی مانند جلوشاهی، سوارسوار
o    مقاماتی که در یکصد سال گذشته ساخته شده‌است.
o    آهنگ‌ها و بداهه نوازی معاصرین یا هر آنچه که غیر از مقام‌های کلام و مجلسی باشد.

مقام‌های کلام حقانی (دوره سلطان سحاک یا دوره پردیور)

مقام‌های کلام حقانی، پردیوری و یاری مهم‌ترین مقام‌های تنبور محسوب می‌شوند و دارای حالت روحانی و تقدس بیشتری نسبت به سایر مقام‌ها هستند. ظاهراً از لحاظ تاریخی قدمت آن‌ها به قرن دهم تا چهاردهم میلادی می‌رسد و گفته می‌شود که اولین مقام کلام، به نام شاه خوشینی به زبان فارسی در قرن دهم میلادی سروده شده‌است. مقامات کلام با تنبور و آواز توسط سر کلام و گروه کلام خوان اجرا می‌شوند و اشعار آن از متون مقدس یارسان و به زبان‌های لکی و هورامی یکی از گویش‌های زازا-گورانی است. گروهی از مقام‌های کلام دارای متر آزادند و حالت دعا و مناجات و عبادت دارند، مانند سید خاموشی و ته رز یاری. گروهی نیز دارای اوزان فراخ و کند هستند و سربند ثابتی دارند، یعنی یک بیت شعر که خاص آن مقام است به صورت ترجیع بند بعد از هر بیت شعر که توسط سر کلام خوانده می‌شود، توسط گروه کلام خوان همراه کف زدن تکرار می‌گردد. در بعضی از آن‌ها ریتم تا حدی کند است که فقط سر کلام‌ها و افراد ماهر تر در گروه می‌توانند آن را حفظ کنند. این مقام‌ها حالتی عارفانه با سرور و مستی ایجاد می‌کنند، مانند تنه میری، رژیان دالاهو و بیان اویاری. گروه سوم مقام‌های کلام دارای وزن تندتر هستند که سربند ثابتی نیز دارند و به علت ریتم تندتر، حالت ذکر و سرمستی و سرور ایجاد می‌کنند. بنا به گفته طاهر یارویسی تا دوره سلطان سحاک، یعنی قرن چهاردهم میلادی، مقامات کلام محفوظ بوده و عمومیت نداشته‌اند. از آن پس، ایشان یارانش را فرا می‌خواند تا همگی از جمله خودش، تمام تجلیات خود در دوران‌های مختلف را بیان و کلام‌هایی را که در هر دوره سروده‌اند، دوباره تکرار کنند. بدین ترتیب، مقام‌های پردیوری در این برهه از زمان مدون و سینه به سینه از استاد به شاگرد و از پیر به مرید تا به امروز حفظ می‌شوند. نام مقام‌های کلام به شرح زیر است:

• ته‌رز یاری
• هی لاوه (دو نمونه)
• چیو وشن یار
• حق حق و هو هو
• سلطان دینه (دو نمونه)
• دسی ویت وله
• بیان او یاری
• حق داوو
• علی علی هو هو
• ای دوس
• شیخ امیری
• لامی و لامی
• علی علی
• یار داوو
• هی گیان
• شاه خوشینی
• ای دیار دیار
• ایمانم یار
• عالی گرزویش
• جم نیان دوسان ئه‌و یانه
• ای سید محمد
• طاله سوارن
• بلی‌ها
• رژیان دالاهو
• یاران جم نیان
• شاه میو
• یار دیدکانی بنیامین پیره
• تنه میری
• باباناعوثی (قره چوپی)
• باباناعوثی نوع ۱
• باباناعوثی نوع ۲
• بابا جلیلی
• سر خیوی
• پیشروی پردیوری
• خاصه بژنه
• خیاله مسه
• هی ایمان یار
• هاها (دو نمونه)
• خواجه غلامان
• چهل تن چلانان (دو نمونه)
• سید خاموشی
• داوو نه کویره
• حقن حقن
• عابدینه

غیر از فهرست بالا، مقام‌های متفاوت دیگری موجود است که آن‌ها را در جمخانه‌ها، مکان‌های زیارتی و مراسمات آیینی اجرا می‌کنند.

• مقام‌های بعد از دورهٔ پردیور
• هر وا بوو هر وا ده وی
• آقا یار داوود
• هانای فریای رس داوود
• هوهو یار
• سائل ای سائل
• یاران وه باطن
• فانی فانی
• سلطان سرجم
• بال وه شان کن
• حق و حق
• جم جم
• چلانه مسن
• یار دیده و کانی گلرم باقی
• یار دیده و کانی وه خیرم بیو
• مقام‌های مجلسی

مقام‌های مجلسی

مقام‌های مجلسی ، اسطوره‌ای و باستانی یا هوره مقامات مجلسی شاخه‌ای دیگر از مقامات تنبورند که قدمت آن‌ها به درستی برای ما معلوم نیست، اما بر پایه نقل قول‌های شفاهی از قدما، هزاره‌ها از عمر این مقامات می‌گذرد. این مقامات معمولاً با وزن آزادند، اما گاهی در ابتدا یا در انتها یا در وسط بعضی از آنها، مانند سه رته رز باریه، قه تار و سحری، موسیقی پنج ضربی، ده ضربی، دو ضربی یا هفت ضربی می‌شود. چون در این مقامات فرم‌های آوازی مور و هوره وجود دارد، به آن‌ها مقامات هوره نیز می‌گویند و به علت قدمت نغمات (و روایت‌هایی که قدمت این مقام‌ها را گواهی می‌دهند)، به آن‌ها اسطوره‌ای و باستانی نیز می‌گویند. به‌طور مثال، مقام باریه را به باربد- موسیقی دان دربار ساسانی- نسبت می‌دهند و ته رز را به رستم، پهلوان شاهنامه. مقامات مجلسی در مقایسه با مقام‌های کلام از تقدس کمتری برخوردارند و می‌توان این مقامات را در مجالس عرفانی و محافلی که در خور شان این ساز باشد، اجرا کرد. روایت‌های متفاوتی از مقامات مجلسی در مناطق رواج موسیقی تنبور وجود دارد. گاهی تعدادی از مقام‌های مجازی و ملودی رقص‌های کردی را جزو این مقام‌ها به حساب می‌آورند و گاهی هم تعدادی از آن‌ها را حذف می‌کنند یا بداهه نوازی‌هایشان را مقام مجلسی می‌نامند. مقام‌های مجلسی منطقه گوران به شرح زیر است:

• سه‌رته‌رز
• غریبی
• ساروخانی
• سحری
• قه‌تار
• هجرانی
• ته رز روسم
• مجنونی لا و ای لاو
• مجنونی دواله
• باریه
• پاوه موری
• گل و ده‌ره
• گل و خاک
• الون
• بالادستان
• خان احمد خانی

از مقام‌های بالادستان و خان احمد خانی جز نام آن‌ها چیزی بر جای نمانده‌است. مقام‌های مجلسی هر کدام دارای قسمت‌های فرعی متعلقات و گوشه‌های کوچک‌تری هستندکه در اصطلاح کردی، به آن‌ها لاوچ یا بلوچ می‌گویند.

مقامات مجازی

مقامات مجازی این مقام‌ها به‌طور عمده از مقام‌های سرنا هستند که توسط دوزله و نرم نای و تنبک و شمشال و کمانچه (یا موکش) و به‌طور کلی توسط سازهایی که در مناطق مختلف کردستان رواج دارد، نواخته می‌شوند. نوازندگان قدیمی که مهارت بیشتری داشته و این مقامات را توسط ساز تنبور می‌نواخته‌اند، آن‌ها را به شاگردان خود نیز آموزش می‌دادند. رفته رفته اکثر نوازندگان آن‌ها را در کنار سایر مقام‌های تنبور اجرا کردند، تا اینکه این مقام‌ها به عنوان بخشی از مقام‌های ساز تنبور در میان نوازندگان این ساز معرفی شدند. این مقام‌ها عمدتاً سازی هستند و ریتم‌های متنوع تر و تند تری نسبت به سایر مقام‌ها دارند. اگرچه نسبت به دو گروه قبل، از روحانیت کمتری برخوردارند. مقام‌های مجازی را می‌توان به سه گروه کلی تقسیم کرد. گروه اول مقام‌های قدیمی اند، مانند جلوشاهی، سوار سوار و بایه بایه. گروه دوم آن‌هایی هستند که توسط افراد نیک سرشت و درویش مسلک در یکصد سال گذشته ساخته شده‌اند و آن‌ها در جم خانه‌ها و خانقاه‌ها می‌نوازند و به آهنگ‌های خانقاهی نیز معروفند. گروه سوم، هر مقام دیگری را گویند که جزو مقام‌های اصلی ساز تنبور نباشد. بر این اساس، بعضی از نوازندگان قدیمی تمام مقام‌ها را به دو دسته حقیقی و مجازی تقسیم می‌کنند. نام چند مقام مجازی به شرح زیر است:

• جلوشاهی
• جلوشاهی سحری
• بایه بایه
• سوار سوار
• خان امیری
• جنگ را
• سماع

موسیقی ساز تنبور دارای حالات و جنبه‌های متفاوتی است و برای هر جنبه و حالت مقام خاصی وجود دارد. بر این اساس، می‌توان آن‌ها را به صورت زیر نیز دسته‌بندی کرد:

نوازندگان و کلام خوانان معروف تنبور

• منطقه گوران: علی اکبر مرادی، و طاهر یارویسی.
• منطقه صحنه: نورعلی الهی، سید خلیل عالی نژاد، سید آرش شهریاری، رامتین کاکاوندی.
• منطقه کرمانشاه: کیخسرو پورناظری، علیرضا فیض بشی پور.
• منطقه دلفان: امام‌ قلی امامی (عزیزی).

حوزه‌ها و مناطق رواج موسیقی تنبور

گوران: این منطقه قدیمی‌ترین مرکز رواج مقام‌های ساز تنبور محسوب می‌شود و شامل شهرهای گهواره و کرند و قسمتی از سرپل ذهاب می‌باشد. این منطقه منبع اصلی سنت‌های موسیقایی یارسان می‌باشد و قدیمی‌ترین رسوم موسیقایی یارسان را بیان می‌کند. مقام‌های ساز تنبور در این منطقه به علت شرایط جغرافیایی خاص منطقه و عجین شدن مقامات با اعتقادات آن‌ها و اینکه متون مقدس قدیمی یارسان به همان زبان امروزی آنهاست، با لهجه‌های قدیمی تر، به صورت بکر و دست نخورده به جای مانده‌است. اسدالله فرمانی یکی از سازندگان چیره‌دست‌ساز ساز تنبور است.
کرمانشاه و صحنه و قسمتی از لرستان: این مناطق که شامل شهرستان کرمانشاه و صحنه و کنگاور و کوهدشت و نورآباد و منطقه دلفان و قسمت‌های از لرستان می‌باشد بعد از منطقه گوران قدیمی‌ترین مرکز رواج مقام‌های تنبور هستند.
ترک‌های پیروی آیین یارسان در استان‌های آذربایجان شرقی و آذربایجان غربی، قزوین، زنجان و تهران و حومه آن: سومین گروه هستند که مقامات تنبور بین آن‌ها رواج دارد. این گروه به علت تفاوت زبان و دوری از مراکز اصلی یارسان نسبت به دو گروه فوق دارای محدودیت‌های بیشتری هستند.
گروهی از کردهای عراق که به کاکه‌ای معروف هستند: این گروه به دلیل زبان مشترک با منطقه گوران احتمالاً برای اجرای مقام‌ها با مشکل کمتری روبه رو هستند.

ساختمان ساز تنبور

تنبور از خانواده سازهای زهی زخمه‌ای است و کاسه طنینی نیمه گلابی دارد. حجم کاسه ساز تنبور در مقایسه با دوتارهای خراسان کم‌تر است و کاسه آن در قدیم یکپارچه بوده‌است. امروزه در منطقه گوران بیشتر تنبورها هنوز کاسه یکپارچه دارند و در صحنه اغلب تنبورها دارای کاسه ترکه‌ای هستند. تنبور ترکه‌ای را تنبور چمنی نیز می‌گویند. عمق کاسه از قدیم به امروز بیشتر شده‌است و در قدیم عمق ساز تنبور کم‌تر بوده‌است.
قدیمی‌ترین نمونه کاسه ترکه‌ای، تنبورهای ساخت خداوردی در منطقه صحنه و مربودا به ۷۰ تا ۸۰ سال پیش است. بعضی از سازهای خداوردی هنوز موجود است. این تنبورهای ترکه‌ای دارای قسمت رابط (گلو) یا (گلویی) هستند که رابط میان دسته و کاسه است و ترکه‌ها بر روی آن مهار می‌شوند. سازهای استاد خداوردی گاه ۷ ترکه دارند و حجم کاسه آن‌ها نیز از تنبورهای جدید کمتر است. امروزه تعداد ترکه‌ها بیشتر است و هر سازنده به روش خود از ۷ تا ۱۰ ترکه استفاده می‌کند کاسه‌های ترکه‌ای قدمت زیادی ندارند و قدیمی‌ترین نمونه‌های آن بر اساس اطلاعات به دست آمده به ۷۰ تا ۸۰ سال پیش مربوط است. تنبورهایی که کاسه یکپارچه دارند فاقد قسمت رابط گلو (گلویی) هستند و دسته آن‌ها مستقیماً به کاسه متصل می‌شود. روی کاسه صفحه چوبی نازکی که تقریباً حالت گرده ماهی دارد قرار می‌گیرد ورودی این صفحه معمولاً تعدادی سوراخ دیده می‌شود.

بنا به قولی وجود این سوراخ‌ها در طنین و جنس صدای تنبور مؤثر است. تعداد و محل این سوراخ‌ها ثابت نیست و در ساز سازنده‌ای متفاوت است. حتی تعداد و محل آن‌ها روی صفحه سازهای یک سازنده نیز ممکن است متفاوت باشد. معمولاً ۵ تا ۶ سوراخ به شکل گل در وسط کمی متمایل به دسته و گاه دو سوراخ کنار هم در نقطه‌ای نزدیک به محل اتصال کاسه به دسته روی صفحه ایجاد می‌شود. برخی از تنبورها نیز دو سوراخ روی کاسه در قسمت بالایی و نزدیک به لبه و صفحه دارند. (مخصوصاً در تنبورهای ساخت مهم استاد چنگیز گهواره‌ای به صورت پنج سوراخ دو قسمت در روی دسته تنبور تعدادی دستان در محل‌های معین بسته می‌شوند. تنبورهای منطقه گوران معمولاً ۱۳ دستان و تنبورهای منطقه صحنه غالباً ۱۴ دستان دارند. امروزه در منطقه گوران تنبورهایی با ۱۴ دستان (دستان چهاردهم اضافه شده‌است) نیز دیده می‌شود. تعداد دستان‌های ساز تنبور در اصل ۱۳ دستان بوده‌است. در سال‌های اخیر برخی از تنبور نوازان چند دستان دیگر به ساز خود افزوده‌اند. به عنوان مثال سید خلیل عالی نژاد در چند سال پیش پنج دستان به تنبور خود اضافه کرد که جواب دستان‌های سوم، چهارم، پنجم، ششم، هفتم در یک اکتاو بالاتر بود. البته این نوازنده بعدها دستان‌های اضافی را باز کردند.
اگر تنبور از جنس چوب‌های مرغوب ساخته شود و در ساختمان آن به خصوص (کاسه رزوناسین) ابعاد لازم در نظر گرفته شود همچنین در انتخاب سیم‌های آن سعی شده باشد تا آن‌ها را از آلیاژهای مناسب ساخته باشند دارای چنان سونوریسته‌ای عرفانی و پریانی است که هیچ‌یک از سازهای دیگر قادر به صدور این اصوات خیال‌انگیز و روحانی که گویی از جهان دیگری به گوش می‌رسد با شنیدن این موسیقی شنونده از اصالت نغزگویی و وقار و سنگینی و باستانی بودن این نعمات حیرت‌زده می‌شود که به وضوح با دیگر موسیقی‌های ایران متفاوت است. نغمه‌های این ساز به وسیله دست و بدون هیچ واسطه‌ای اخذ می‌شود و صدای حاصله از آن نسبت به محل برخورد مضراب به سیم‌ها در نقاط مختلف صفحه نوعی تغییر رنگ موسیقیانی را به وجود می‌آورد. معرفی این ساز ورپراتوار موسیقی مربوط آن را در خارج از یارسان مدیون زحمات موسیقیدانان با تجربه به دو سه دهه اخیر از قبیل استاد شهرام ناظری کیخسرو پور ناظری و علی‌اکبر مرادی و سید خلیل عالی نژاد و… دانست که با اجرای کنسرت‌های متعدد در داخل و خارج از کشور و انتشار آثار متنوع و جذاب این موسیقی نقش به سزایی داشته‌اند.
در برخی از تنبورهای جدید، ساختمان خرک به‌طور کلی تغییر کرده‌است. در تنبورهای ساخت استاد ابراهیم قنبری مهر (تهران) و عبدالرضا رهنما (صحنه) خرک و سیم گیر به پیروی از بربط (عود) شیئی واحد هستند و روی صفحه کاملاً تثبیت شده‌اند. سیم‌گیر که در قسمت پایینی کاسه قرار گرفته‌است. برای قلاب شدن وترها شکلی شانه‌ای دارد. همان‌طور که ذکر شد تنبورهای ساخت استاد ابراهیم قنبری و برخی از تنبورهای عبدالرضا رهنما فاقد سیم‌گیر هستند. محل شیطانک در انتهای دسته و قبل از سرپنجه است و معمولاً شیء جداگانه‌ای است که در شیار ایجاد شده بر روی دسته قرار می‌گیرد روی شیطانک نیز دو یا سه شیار برای عبور وترها ایجاد شده‌است؛ بنابراین قطعه‌های مختلف ساز تنبور عبارت‌اند از کاسه طنینی (یکپارچه، ترکه‌ای با ۷ تا ۱۰ ترکه) صفحه دسته، گلو یا گلویی (در تنبورهای ترکه‌ای) سیم‌گیر در برخی از تنبورهای جدید، خرک کار سیم‌گیر را انجام می‌دهد) ۲ یا ۳ وتر شیطانک، خرک (در برخی از تنبورهای جدید، سیم‌گیر کار خرک را انجام می‌دهد) ۱۳ تا ۱۴ دستان، ۲ تا ۳ گوشی و پرده قبل از شیطانک. مشخصات و شکل ظاهری و خواص مواد این ساز تشکیل شده‌است از یک کاسه گلابی شکل که با صفحه‌ای از چوب پوشیده شده‌است. یا دسته‌ای بلند که بر روی آن ۱۳ الی ۱۴ پرده یا دستان بسته می‌شود. سیم‌گیر در آخر صفحه برای مهار سیم‌ها و گوشی‌ها در قسمت بالای دسته برای کوک آن استفاده می‌شود و خرک که در فاصله ۶ الی ۷ سانتی‌متری انتهای صفحه قرار دارد و در نهایت دو وتر که یکی زیر و دیگر بم‌تر و اخوان کوک می‌شود اخیراً سیم اصلی مضاعف گردیده و در واقع دو سیم اصلی به منزله یک سیم و یکی از آن‌ها تکرار دیگری می‌باشد، بلندای این ساز از حدود ۸۵ الی ۹۸ سانتی‌متر می‌باشد. وسعت و صدا دهی تنبور در بم‌ترین قسمت که دست باز سیم و اخوان می‌باشد. (فا) و در زیرترین قسمت به نت (ر) می‌رسد مانند شکل روبه رو در واقع سیم اصلی یک اکتاو و نیم الی یک پرده وسعت و صدادهی دارد.
کاسه: به شکل گلابی می‌باشد و معمولاً از چوب توت ساخته می‌شود و ضخامت آن تقریباً ۴ میلی‌متر می‌باشد که اگر این ضخامت بیشتر شود صدا زیر ته (تنبور زیر خوان می‌شود) و اگر ضخامت آن کمتر شود صدا بم تر (تنبور بم خوان می‌شود) عمق کاسه در تنبورهای مختلف از ۱۳ الی ۱۷ سانتی‌متر می‌باشد عرض دهنه آن نیز از ۵/۱۵ الی ۲۰ سانتی‌متر مشاهده شده‌است؛ و طول کاسه تا دستان سیزدهم از ۳۵ الی ۴۲ سانتی‌متر می‌باشد که ۳۵ سانتی‌متر مربوط به تنبور سید امرالله شاه ابراهیمی و ۴۲ سانتی‌متر مربوط به علی‌اکبر مرادی ساخت اسداله گهواره می‌باشد.
بر روی برخی از کاسه‌های ساز تنبور سوراخ‌هایی تعبیه شده که بنا بر سلیقه سازنده آن‌ها متغیر می‌باشد. این سوراخ‌ها را به منظور آزاد کردن صدای ساز ایجاد می‌کنند و بر روی انواع آن ۲ الی ۵ سوراخ معمول می‌باشند.

انواع کاسه ساز تنبور

کاسه یکپارچه:

این کاسه همان‌طور که از اسم آن پیداست طی مراحل از یک کنده به صورت یکپارچه ساخته می‌شود که به آن کاسه‌ای یا کشکولی هم می‌گویند. چوب آن از جنس توت می‌باشد. چون این چوب دارای خلل و فرج و الیا فدار و دارای رگه‌های ریز و زیبایی می‌باشند.
لازم است ذکر شود که درخت‌های توت که در کوهپایه‌ها هستند و کم‌آبی کشیده‌اند چون خشک می‌باشند طنین و زنگ بیشتری دارند و برعکس درختانی که در خاک‌های دارای املاح و در نواحی مربوط رشد کرده‌اند صدای نامطلوبی دارند. ساز تنبور کاسه‌ای دارای اصالت زیادی می‌باشند و از هزاره‌های قبل اولین تنبورها با این نوع کاسه ساخته شده‌اند. این کاسه‌ها را در گذشته با ابزارهای ابتدایی مانند تیشه معمولی و اسکنه و چند رنده چوب می‌ساختند و ما امروزه با پیشرفت تکنولوژی می‌توان این نوع کاسه‌ها را در مدت زمان اندک ساخت هرچند در حال حاضر نیز بعضی از سازندگان ساز تنبور (استاد یداله و اسداله گهواره) هنوز از همین ابزارهای ابتدایی برای ساختن این کاسه‌ها استفاده می‌کنند. زیرا آن‌ها معتقدند حس و حال سازنده ارتباط رمز و راز گونه‌ای با صدای حاصل از ساز دارد

کاسه ترکه‌ای (چمنی) (چه منی):

 

این نوع کاسه‌ها از قطعات یا ترکه‌هایی از ۷ تا ۱۰ ترکه بهم چسبیده تشکیل شده‌است. ساختن کاسه به این شیوه از ۷۰ الی ۸۰ سال پیش شروع شده‌است؛ و قدیمی‌ترین کاسه تنبور ترکه‌ای که دارای ۸ ترکه و گویی نیز می‌باشد ساخت خداوردی صحنه می‌باشد، که مربوط به ۸۰ سال پیش است. به‌طور یقین ساخت کاسه ترکه‌ای تحت تأثیر سازندگان سازهای ایرانی مخصوصاً سازندگان سه‌تار قرار گرفته‌است. این نوع کاسه نیز معمولاً از جنس توت ساخته می‌شود. کاسه ترکه‌ای خود به دو شیوه ساخته می‌شود:

ساخت کاسه ترکه‌ای بجز سازندگان تنبور در منطقه گوران نزد تمامی سازندگان تنبور معمول بوده‌است. از سازندگان این نوع کاسه می‌توان عبدالرضا رهنما و خداوردی عرضه را نام برد.

دسته: دسته معمولاً از چوب گردو ساخته می‌شود و گاهی از چوب چنار موج و چوب زردآلو نیز استفاده می‌شود طول دسته با سرپنجه از ۴۳ الی ۷/۵۴ سانتی می‌باشد و بدون سرپنجه ۳۵ الی ۵/۴۱ پس سرپنجه ۱۲ الی ۷/۱۳ طول دارد. عرض دسته ۲ الی ۳ سانتی‌متر می‌باشد که به سمت کاسه به ترتیب ضخیم‌تر می‌شود به روی دسته ۱۳ الی ۱۴ دستان بسته می‌شود و وسعت یک اکتاو نیم الی یک پرده را در بر می‌گیرد.
صفحه: صفحه را معمولاً از چوب توت می‌سازند ضخامت آن ۲ الی ۴ میلی‌متر است عرض آن در پهن‌ترین قسمت دهند کاسه به ۵/۱۵ الی ۲۰ سانتی‌متر در انواع کاسه متغیر است و طول آن نیز تا دستان سیزدهم ۳۵ الی ۴۲ سانتیمتر تنبور متغیر است بر روی صفحه سوراخ‌هایی تعبیه می‌شود که طرز قرارگرفتن آن‌ها بر روی صفحه و تعداد آن‌ها در سازهای مختلف و بنابر سلیقه سازندگان آن‌ها متغیر است هدف از ایجاد آن‌ها آزاد کردن صدای ساز می‌باشد و معمولاً ۸ الی ۱۲ سوراخ تعبیه می‌شود.

سیم‌گیر: در انتهای کاسه و پشت آن نصب می‌شود جنس آن در قدیم بیشتر از شاخ کَل (بزکوهی) و امروزه آن را چوب‌های مختلف مانند شمشاد و کیکوم می‌سازند. سیم‌گیر برای مهار سیم‌ها در انتها صفحه می‌باشد.

خرک دسته: در قدیم جنس خرک دسته بیشتر از شاخ کَل (بز کوهی بوده‌است) اما امروز از چوب گردو یا شمشاد و کیکوم هم ساخته می‌شود و بر روی دسته نصب می‌شود و بروی آن سه شیار و برای مهار سیم‌ها ایجاد می‌شود به آن شیطانک نیز می‌گویند و به گویش کردی به (خرک بان) گفته می‌شود.

خرک صفحه: این خرک نیز از چوب شمشاد ساخته می‌شود این خرک بر روی صفحه و به فاصله ۵ الی ۵/۷ سانتی‌متری از سیم گیر نصب می‌شود و ارتفاع آن ۵/۲ الی ۴ میلی‌متر می‌باشد طول آن نیز ۲ الی ۵ سانتی‌متر است و بر روی آن سه شیار برای عبور سیم‌ها ایجاد می‌شود بهتر است که خرک در جای خود ثابت شود که برای این کار معمولاً با چند قطره چسب به صفحه چسبانده می‌شود
دو یا سه گوشی: گوشی‌ها در قسمت سر پنجه قرار دارند و جنس آن‌ها باید از نوع چوب سست مانند بید باشد زیرا چوب استفاده شده در گوشی باید سست تر از چوب دسته باشد تا دسته به مرور زمان خورده نشود و گوشی‌ها که قابل تعویض می‌شوند از بین بروند.
وترها (سیم‌ها): وترها در گذشته از جنس ابریشم خام تابیده شده و بیش از آن از زه بوده و ظاهراً قطر و ضخامت آن‌ها یکسان بوده‌است. امروزه جنس وترها از سیم‌های فولادی یا آلیاژی مانند آن و نیز از مس و برنج است. بهتر است وتر اول (زیر) از سیم فولاد و وتر دوم (بم) ار مس و سرخ رنگ باشد امروزه وترها دوگانه یا سه‌گانه تنبور را بیش تر از یک جنس (سیم‌های فولادی سفید) انتخاب می‌کنند؛ که سیم‌های فولادی شماره [۱۸] مناسب تر است. طول سیم از خرک تا شیطانک ۶۴ الی ۵/۸۳ سانتی‌متر در انواع تنبور می‌باشد. قبلاً بر روی این ساز دو وتر تعبیه شده بود که یکی زیرتر (سیم اول) و دیگری بم تر (و اخوان) به فاصله چهارم و پنجم درست کوک می‌شوند اما اخیراً سیم اصلی (اول) به صورت مضاعف گردیده‌است که صرفاً برای حجم زیاد صدا می‌باشد در حقیقت دو سیم اصلی به منزله یک سیم‌اند ویکی از آن‌ها تکرار دیگری است.
دستان (پرده): ساز تنبور دارای ۱۳ دستان به صورت پرده و نیم پرده می‌باشد در واقع فواصل موجود بین دستان‌ها همگی نیم‌پرده است که موسیقی‌دانان قدیم ایران مانند فارابی، ابن سینا، صفی‌الدین ارموی و عبدالقادر مراغه‌ای آن را دستان فرس نامیده‌اند؛ که از طنین یکی پرده کامل به دو نیم پرده مساوی یا تقسیم اکتاو به ۱۲ فاصله تقریباً مساوی است و همان موسیقی دانان مذکور این نوع دستان بندی را مربوط به دوره‌های قبل از اسلام می‌دانند. جنس دستان‌های تنبور از روده گوسفندی می‌باشد طی مراحل روده گوسفند را بلافاصله بعد از ذبح آن را در آب گرم می‌گذارند چربی‌ها و زواند آن را با دست و با کمک آب گرم از بین می‌برند و تمیز می‌کنند پس از تراشیدن قسمت بیرون روده قسمت درونی که سفیدرنگ و لطیف می‌باشد باقی می‌ماند که آن را با دست تاب می‌دهند و در آفتاب خشک می‌کنند. قسمت‌های تاب داده شده را به دقت بررسی کرده تا یکنواخت شوند و صبر می‌کنند تا خشک شده و قابل استفاده گردد.

کوک تنبور

امروزه مبنای صداهای موسیقی در سازها نت دوی دیاپازن است که سازهای شاخص موسیقی ایرانی نیز از آن تبعیت نموده‌اند. مثلاً اکثر نوازندگان تار، دست باز یا مطابق دو سیم اول که سیم‌های اصلی تارند را برابر با نت یاد شده می‌گیرند. همین امر باعث شده‌است که صدای سازهای ایرانی به دلیل مبالغه در زیر شدن از اعتدال خارج گشته و صداها اکثراً خشک و بدون طنین شده و از حالت اصلی خود خارج گشته‌است.
در گذشته مبنای صداهای موسیقی نت لا بوده‌است چه در موسیقی ایرانی و چه در موسقی جهانی. این امر تاکنون در ساز تنبور مراعات گردیده یعنی دست باز یا مطابق دو سیم اول که سیم‌های اصلی تنبورند، معمولاً برابر است با نت لا. یعنی یک و نیم پرده بم‌تر از مبنای امروزی کوک می‌شوند.

دو سیم اول ساز تنبور که دو نامیده می‌شوند نسبت به دیاپازون لا کوک می‌شوند و سیم سوم (سل) که به سیم واخوان نیز مشهور است با فاصله چهارم یا پنجم درست پایین‌تر از سیم دو کوک می‌شود که در اصل این دو کوک به کوک پنج و هفت یا فا و سل مشهورند.

کوک طرز: بیشتر مقام‌های مجلسی با این کوک نواخته می‌شود. نسبت میان وترها در کوک پنجم درست نزولی است و صدای باز وتر دوم اکتاو پایین‌تر از صدای دستان پنجم است.
کوک برز (شیخ امیری): بیشتر در مقام‌های حقانی استفاده می‌شود. در این کوک نسبت فاصله سیم زرد به سیم سفید چهارم درست است.