تاریخچه ساز ترمبون :

نام ساز ترومبون از ایتالیائی می‌آید و به معنی «ترومپت بزرگ» است. ترومبون از دورهٔ رنسانس در موسیقی مذهبی کلیساها به‌کار می‌رفت، ولی در آثار ارکستری چندان رایج نبود. لودویگ فان بتهوون با استفاده از این ساز در موومان آخر سمفونی پنجم خود آن را رایج کرد و بسیاری از آهنگسازان بعد از او به ترومبون نقشی در آثار خود دادند.

در قرن هجدهم استفاده از این ساز به استفاده عمومی تبدیل شد در انگلستان، موسیقی ایتالیایی بسیار تاثیر گذار بود و ترومبون شناخته شده بود، اگر چه در برخی از کشورها یک نام در طول تاریخ خود اعمال شده است.

ترومبون ایتالیایی: این ساز در قرن هفدهم در ابعاد کوچکتر از ترومبونهای مدرن ساخته شده بود و دارای زنگ هایی بود که بیشتر مخروطی بود و کمتر در آن گشود.
در دوره موسیقی باروک، یوهان سباستین باخ و جورج فردریش هندل چندین بار از این ساز استفاده کردند. باخ از آن در برخی از کانتات هایش ” cantatas ” استفاده کرد.

هندل آن را در مارش مرگ از ساول ” Death March from Saul “، سامسون ” Samson ” استفاده کرد ، و اسرائیل در مصر” Israel in Egypt “، که در اوایل قرن ۱۸ محبوب بود استفاده کرد.

هندل مجبور به وارد کردن ترومبونها به انگلستان از دادگاه سلطنتی در هانوفر آلمان شد تا یکی از ترکیبهای بزرگش را اجرا کند. بنابراین، قطعات ترومبون به ندرت به نقشهای انفرادی تبدیل شد که ابزار دیگری جایگزینش نمی شد.

ویژگی ساز ترومبون:

ساز ترومبون یکی از سازهای بادی (بادی مسی) برنجی است. این ساز مانند ترومپت متشکل است از لوله ای L مانند که قسمت بیشتر آن استوانه ای است و در انتها به ناقوسی نه خیلی گشاد ختم می شود و سر سازی ای که فنجونی شکل است.

اختلاف این ساز با ترومپت در مکانیسم به کار گرفته شدن لوله ی اضافی (کولیس) است که این نتیجه معمولا نه به وسیله ی دُکمه و دریچه ، بلکه به وسیله ی لغزاندن یک قسمت از لوله در داخل قسمت دیگر آن تامین می شود . هرچه لوله در مجموع درازتر شود ، اصوات حاصل به ترتیب بم تر خواهد شد ، لوله اضافی در هفت وضعیت مختلف می تواند قرار گیرد.

تقریبا تمام ترومبونها یک مکانیسم اسلاید تلسکوپی دارند که طول چرخش را تغییر می دهد. بسیاری از مدل های ترومبون مدرن همچنین از یک دریچه دوار به عنوان وسیله ای برای پایین آوردن سطح دستگاه استفاده می کنند. مدل های مختلف دارای سه دریچه دارند مانند ترومپت.

انواع ساز ترومبون:

در این خانواده سه نوع ساز ترومبون : آلتو ، تنور و باس داریم که هر کدام دارای هفت پوزیسیون هستند. حضور ترومبون آلتو ، به دلیل داشتن صدای زیر و نا هماهنگی با ترومبون تنور و باس ، در ارکستر سمفونیک کمرنگ شده است . تمام امکانات ترومبون آلتو مانند باس ترومبون است ، با این تفاوت که ترومبون آلتو یک اکتاو بالا تر است.

در این خانواده با دو نوع ساز ترومبون مواجه هستیم که از لحاظ شکل ظاهری کاملا متفاوت اند :
الف) ترومبون مجهز به کلید ، پیستون (والو) : با اندازه و صدا دهی مختلف ( پیکولو ، سوپرانو، آلتو ، تنور و باس ) هستند و در حال حاضر در ارکستر سمفونیک مورد استفاده قرار نمی گیرد.این ساز به طور قابل ملاحظه ایی در ایتالیا و در موسیقی جز استفاده شده است.

ب) ساز ترومبون دارای کولیس( کشویی): در حال حاضر بیشترین استفاده در ارکستر سمفونیک دارند و مدرن تر از نوع قبلی خود است و بعلت داشتن کولیس نوازندگی را راحت تر از قبل کرده است مخصوصا در اجرای گلیساندو

محدوده صوتی ساز ترومبون:

رایج‌ترین نوع ساز ترومبون ” ترومبون تنور است که جز سازهای انتقالی نمی‌باشد.
نت نویسی ساز ترومبون تنور را با کلید دو خط چهارم و ترومبون باس را با کلید فا خط چهارم می‌نویسند

این ساز توسط کشوی لغزنده یا همان کولیس میتواند هفت پوزیسیون را اجرا کند. هر کدام از این پوزیسیون ها میتوانند یک سری نت های هارمونیک را بوجود آورند.

هفت پوزیسیون ساز ترومبون:

 

پوزیسیون اول:

به همین ترتیبی که در عکس بالا مشاهده میکنید سری هارمونیک ها بروی هفت پوزیسیون قرار میگیرند و تا پوزیسیون هفتم ادامه پیدا میکند
پوزیسیون هفتم:

قسمتهای مختلف ترومبون: